Dengue

Daar zat ik dan, als ik door het raam voor mij naar buiten keek zag ik de mooie rode en bruine daken van Singaraja met af en toe een boom tussendoor. Goed uitzicht hier vanaf de derde verdieping. Rechts van het raam staat een koelkast en links er van zit de deur naar de badkamer. Als ik naar links kijk dan zie ik een mooie zwarte bank, een kastje en zelfs een tv. En ik zelf, ik lig in een erg comfortabel ziekenhuisbed, met rechts naast me een paneeltje waarmee ik het bed in alle mogelijke standen kan zetten. Naast mij stond mijn vriend voor de komende 5 dagen, onafscheidelijk waren we; mijn infuus en ik. Op vrijdag 25 maart waren we in deze super-de-luxe ziekenhuis kamer belandt. Dit was een paar uur nadat we te horen hadden gekregen dat ik dengue had. We begrepen toen ook waarom de antibiotica niet aansloeg die ik van de huisarts had gekregen.

Dinsdag middag was het allemaal begonnen. Ik kreeg pijn in mijn gewrichten; daar heb ik wel vaker last van maar hier wel vreemd met dat warme weer. Met het avondeten zei ik tegen Ruben, ga maar alleen met Talitha naar de warung (eettentje waar we altijd dineren), ik blijf thuis want ik heb te veel pijn. Een goede beslissing want in de nacht bouw ik een ondragelijke hoofdpijn en koorts op. Omdat er nog 2 studenten naar de huisarts moesten besluiten we maar dat ik mee ga. Woensdag ochtend zitten we dus bij de huisarts, hij denkt dat het een griepje is en ik krijg antibiotica en pijnstillers mee. Ik had er al niet zoveel vertrouwen in, want de huisarts constateerde niet eens dat ik koorts had, terwijl ik voortdurend zat te rillen. In de dagen die volgden werd het allemaal erger en bleef de koorts op en neer gaan. Regelmatig zat het tegen de 40 graden aan en moest ik onder een koude handdoek liggen om de temperatuur weer omlaag te krijgen.

Gelukkig kregen we advies en medicijnen van één van de studenten die verpleegkunde studeert, dat heeft ontzettend geholpen. Op vrijdag gaf hij dan ook aan dat het toch verstandig was om naar het ziekenhuis te gaan om bloed te prikken. Als de koorts nu nog niet omlaag ging ondanks de antibiotica moet er toch wat anders aan de hand zijn.

Eerst maar de verzekering bellen dus, want dat moet voordat je naar het ziekenhuis gaat. Tussendoor moest Ruben twee keer beltegoed opladen, want bellen naar Nederland kost wat.. De verzekering stuurt ons naar een privé ziekenhuis en geeft aan dat hun ‘agent’ het ziekenhuis al informeert dat we eraan komen. Het is nu wachten op onze taxi want ik ben niet instaat om achterop de motor te zitten nu. Als we eindelijk opgehaald worden zijn we in 5 minuten bij het ziekenhuis. O nee, tas vergeten, Ruben weer terug om die op te halen. Nadat we mijn gegevens kunnen geven aan de balie zijn we al vrij vlot aan de beurt. Mijn bloed wordt afgenomen en vervolgens is het wachten op de uitslag. Na ongeveer 1,5 uur wachten krijgen we de uitslag; ik heb dengue en moet opgenomen worden in het ziekenhuis. Dan is het weer een paar uur wachten totdat er een kamer vrij is. Ik word in een rolstoel door het ziekenhuis naar de derde verdieping naar mijn super-de-luxe kamer gereden. Door het ziekenhuis heen zie je ontzettend veel mensen liggen. Er zijn niet genoeg bedden vrij dus er liggen zelfs mensen in de gang en een kind in de wachtkamer aan het infuus. Geen fijn gezicht om langs te rijden en je vraagt je dan ook af waar jezelf terecht komt. Het leek wel een andere wereld waar ik lag.

Als ik in bed lig bedenk ik mij dat ik het afgelopen weken zo vervelend had gevonden dat je nooit kunt blenden hier in de samenleving, gewoon vanwege je huidskleur. Je wordt hier altijd als toerist behandeld en krijgt 3 keer zo hoge prijzen dan de lokale bevolking. Je hebt altijd het gevoel dat je hier afgezet wordt qua prijs. Daarbij behandelen zelfs leeftijdsgenoten je soms alsof je een professor bent. Het is hier dus altijd je best doen om op één lijn te komen en duidelijk te maken dat je net zo bent als zijzelf. Maar nu ik hier in het ziekenhuis lig ben ik stiekem wel blij dat ik blank ben. Ik voelde me wel heel asociaal dat ik zo snel aan de beurt was maar het was ook wel heel fijn want ik voelde me aardig beroerd. En als je toch in het ziekenhuis moet liggen, is een comfortabel bed ook wel zo prettig. Dus ja, ik besef nu dat het wel twee kanten heeft, het heeft ook z’n voordelen om blank te zijn.

Na 5 lange dagen in het ziekenhuis mocht ik dinsdag 29 maart gelukkig weer naar huis, verder uitzieken. Op donderdag na het bloed checken bleken mijn bloedwaarden weer normaal, dus ik ben er officieel “vanaf”. Ondertussen is het al een ruime week verder en ben ik nog niet helemaal de oude. Ik kan nog steeds niet echt aan het werk want ik ben nog erg moe en mijn denk vermogen werkt nog niet echt mee. Ook dingen doen, zoals een stuk lopen kost me erg veel energie. De trap op komen hier is al helemaal een drama. Ik verveel me dus wel een beetje nu want ik kan nog niet echt wat doen maar ik ben ook niet ziek genoeg meer om de hele dag op bed te liggen. Ik probeer dus beetje bij beetje wel wat dingen te doen, maar veel is het nog niet.

Dit was het weer even voor nu. Ruben schrijft hopelijk een stuk over wat we afgelopen weken hebben gedaan, dus dat komt nog. Het heeft even geduurd, maar we zullen ons best doen om wat vaker wat te schrijven.