Lombok, episode II

Na zo’n spannende reis vragen jullie je vast af wat ik eigenlijk gedaan heb op Lombok en hoe het was.

In Lombok namen we (studenten van de minor) deel aan de International Conference on Elementary and Teacher Education, georganiseerd door universiteit Hamzanwadi. De universiteit was zo gastvrij om ons gratis deel te laten nemen aan de conferentie en zelfs van een slaapplek en maaltijden te voorzien. Op zaterdag ochtend werden we met een busje opgehaald om naar de conferentie gebracht te worden.

Zo’n openingsceremonie van de conferentie gaat gepaard met officiële praatjes natuurlijk en een bijzondere Sasak dans. Daarna volgden de presentaties die gedeeltelijk in het Indonesisch en gedeeltelijk in het Engels waren. Inhoudelijk was het niet zo sterk, maar daar gaat het in dit geval ook minder om. Zo’n conferentie is namelijk een goede gelegenheid om met nieuwe mensen in contact te komen en zo je netwerk uit te breiden. Ik ben bijvoorbeeld al uitgenodigd om les te komen geven in Vietnam (ga je mee Ruben?).

De eerste conferentie dag liep over het algemeen vrij soepel. Toen begon dag 2, we zouden om 7.30 opgehaald worden en er zou ’s ochtends weer ontbijt gebracht worden. Het eerste was al niet aanwezig. Helaas geen ontbijt, geeft niet misschien kunnen we onderweg nog bij een winkeltje stoppen. Om 07:35 staan we dus netjes klaar te wachten op de auto. Ik zou vanaf de conferentie naar het vliegveld gaan dus bagage staat bij de hand. Om 7:45 is er nog niemand, ik besluit te bellen. ‘Ja, ja zou geregeld moeten zijn ik ga er achteraan’ . Kwartier later is er nog niemand, dus we besluiten maar op de scooter te gaan. Hups bagage mee en achterop zonder helm (sorry mama) en de navigatie in de hand rijden we naar de conferentie. Daar aangekomen mogen we gelukkig gebruik maken van het heerlijke ontbijtbuffet van het hotel en hebben we alleen de eerste presentatie gemist.

In de middag begint de terug reis. Er is een chauffeur voor me geregeld om me naar het vliegveld te brengen. Net voor vertrek blijkt dat diegene tóch niet kan, dus je moet zelf even wat regelen. Dus ik vraag aan de receptioniste hoe duur een taxi is en of ze die voor me kan bellen. Gebaseerd op haar antwoord nam ik aan dat het een vast tarief was, dus ik was lichtelijk verbaasd toen een blauwe taxi (dus eentje met teller) verscheen. In de auto vraag ik de chauffeur die gebrekkig Engels kan hoeveel het ritje gaat kosten. Wist hij niet zeker, maar waarschijnlijk dus meer dan het hotel aangaf. Ja fijn… ik maar meteen als gierige blanke vrouw op de rem staan dat ik maximaal het bedrag betaal wat het hotel aangaf. Dat wordt me natuurlijk niet in dank afgenomen maar ik laat me geen oor aannaaien.

Uiteindelijk vallen de kosten Rp. 15.000 (ongeveer 1euro) hoger uit dan geïndiceerd door het hotel dus daar ga ik mee akkoord. we hadden goede gesprekken gehad tijdens het rijden en hard ons best gedaan om zowel Engels als Indonesisch te leren. Wat Indonesisch rijker en wat meer Roepia’s armer dan verwacht stap ik het vliegveld binnen.

Wordt vervolgd…